ای جماعت چطوره حالات تون        قربون اون فهم و کمالات تون

گردنتون پیش کسی خم نشه        از سر بنده سایه تون کم نشه

راز و نیاز و بندگی تون درست        حساب کتاب زندگی تون درست

باز یه هوا دلم گرفته امروز             جون شما دلم گرفته امروز

راست و حسینی ش نمی دونم چرا  بِینی و بیِنی ش نمی دونم چرا

فرقی نداره دیگه شهر و روستا        حال نمی دن مثل قدیما دوستا

شاپرکا به نیش مجهز شدن        غریب گزا هم آشنا گز شدن

شعرم اگه سست و شکسته بسته است         سرزنشم نکن دلم شکسته است

آدم دل شکسته بهش حرج نیست        شعر شکسته بسته بهش حرج نیست

تا که می افته دندونای شیری         روی سرت می شینه برف پیری

کمیسیون مرگ میشه تشکیل          دور می شن بزرگترای فامیل

یه دفعه هم کلاسیا پیر می شن          هم بازیا پیر و زمین گیر می شن

رمق نمونده تا برم صبح زود           پیاده تا امام زاده داوود

گذشت دوره ای که ما یکی بود         خدا و عشق آدما یکی بود

تو کوچه های غربی صناعت        عشق وگرفتن از شما جماعت

درسته دیگه توی شهر ما نیست        دلی که مثل کاروان سرا نیست

یه چیزی می گم ایشالله دلخور نشین        قربون اون دلای تک سر نشین

شهر بدون مرد شهر درده        قربون شکل ماه هرچی مرده

مردای ده مردای کاه و گندم         مردای ده مردای خوان هشتم

مردای پشت کوه مثل خورشید        تو دلشون هزارجام جمشید

کیسه چپق ها به پر شال شون        لشکر بچه ها به دنبال شون

بیل و کلنگ شون همیشه براق        قلیون شون به راه ، دماغ شون چاق

صبح سحر پا میشن از رختخواب        یکسره رو پان تا غروب آفتاب

چارتای رستمن به قد و قامت        هیکلشون توپ تن شون سلامت

نبوده غیر گرده ی گلاشون        غبار اگر نشسته رو کلاشون

کلامشون دعا دعاشون روا        سلام و نون وعشق شون بی ریا

مردای ناز دار اهل شهرن        با خودشون هم این قبیله قهرن

مردای اخم وطعنه بی دلیل        مردای سر شکسته ی زن ذلیل

مردای دکترای حل جدول        مردای نق نقوی لوس تنبل

لعنت و نفرین می کنن به جاده        اگر برن چار تا قدم پیاده

مردای خواب تو ساعت اداری        تازه دو ساعتم اضافه کاری

توی رگاشون می کشه تنوره        تری گلیسرید و قند واوره

انگار آتیش گرفته ترمه هاشون        همیشه تو همه سگرمه هاشون

به زیر دست ترشی و عبوسی        به منشی اداره چاپلوسی

برای جستن از مظان شک ها        دایره المعارف کلک ها

بچه به دنیا می آرن با نذور        اغلب شون یه دونه اون هم به زور

پیش همه از عاطفه دم میزنن        پشت سر اما واسه هم میزنن

اینجا مهم فقط مقام و پسته        مردای شهری کارشون درسته

مشتی حسن چای و سماورت کو        سینی و باقالی و گلپرت کو

ای به فدای ریخت و شکل و تیپت        بوی چپق نمی ده عطر پیپت

مشتی حسن قربون میز و فایلت        قربون زنگ گوشی موبایلت

اونکه دهاتی و نجیبه مشتی        میون شهریا غریبه مشتی

قدیمترا قاتله هم صفت داشت       دزد سر گردنه معرفت داشت

اون زمونا که نقل تربیت بود        آدم کشی یه جور معصیت بود

معنی نداره توی عصر سی دی        بزرگ و کوچیکی و ریش سفیدی

تقی به فکر رونق نقی نیست        کسی به فکر نفع مابقی نیست

مقاله ها پشت هم اندازیه        جناح و باند و حزب و خط بازیه

بسکه به هر طرف ستادمون رفت        صراط مستقیم یادمون رفت

ارزشمون به طول و عرض میزه        چقدر میز و صندلی عزیزه

تموم فکر و ذکرمون همینه        که هیچکی پشت میزمون نشینه

یه عمره دودو زده چشم و چالت        که خش نیفته روی میز کارت

اونا که مرد و زن دعاگوشون بود        میز ریاست سر زانوشون بود

بیا بشین که میز اگه وفا داشت        وفا به صاحبای قبل ما داشت

قدیم که نرخها به طالبش بود        ارزش صندلی به صاحبش بود

فقیه اگه بالای منبر می شست      جوون سه چار پله پایین تر می شست

معنی شان و رتبه یادشون بود        حرمت مردم به سوادشون بود

روی لبت خوبه تبسم باشه        دفتر کارت دل مردم باشه

مردا بدون میز هم عزیزن        رفوزه ها همیشه پشت میزن

خلاصه قصه اونقدر درامه       که ایدز پیش دردمون زکامه

فتنه و دعوا سر نونه مشتی      دوره آخرالزمونه مشتی

جسارتا شعرم اگر غمین بود      به قول خواجه خاطرم حزین بود

دعا کنید که حالمون خوب بشه      تا شعرمون یه ریزه مرغوب بشه

شاعر: ابوالفضل زرویی نصرآباد